Als gezinshuisouder heb ik een duidelijke wens: er zijn voor de jongeren in ons gezin. Maar de weg is niet altijd eenvoudig. Vaak word ik geconfronteerd met mijn eigen ik, en mijn kritische stem. Een stem die fluistert dat ik harder moet werken en méér moet doen, vooral als ik geen vooruitgang zie. Dit gevoel kan overweldigend zijn en soms lijkt het erop dat wat ik doe niet helpt.
Op een dag, toen ik me onbekwaam voelde, besloot ik een ‘help mail’ te sturen naar ‘ons team’. De steun van onze gedragsdeskundige en ambulant hulpverlener is onmisbaar voor ons gezinshuis. Ze spiegelen liefdevol en helpen me inzien wat ik soms zelf niet kan zien. Het is verhelderend en motiverend; een reminder om mild voor mezelf te zijn.
Want naast de kritische stem is er ook ééntje die me kan vertellen dat alles wat nodig is om gezinshuisouder te zijn er al is. Alleen mijn eigen verleden, -hoe goed therapie ook is-, vergezelt me toch ook nog steeds. De mensen dichtbij, net als mijn geloof, helpen me om die kracht die hieruit te halen is te herkennen en te omarmen. Met elke les die ik leer, elke struikelpartij, komt dat besef weer binnen. Het besef dat alles er al is en kunnen groeien om dit ook te ervaren helpt me bij een veilig thuis creëren.
Ik begrijp nu dat ik niet alles perfect hoef te doen. Mijn werk kan relaxter, de lat mag omlaag. Ik hoef niet te redden; ik kan me richten op het licht, de talenten die er zijn, en de liefde en acceptatie die ik wil uitstralen.
Ik vatte het voor mezelf samen in dit gedicht. Als reminder. Deel het in deze blog voor iedere gezinshuisouder die, net als ik, onderweg is en zich afvraagt: Wie wil ik zijn? Hoe kan ik omgaan met mijn eigen bagage? En hoe ben ik en groei ik als het belangrijkste instrument in mijn gezinshuis voor kinderen en jongeren?
Jij, die de ruimte vult met liefdevolle zorg,
een thuis schept waar pijn zacht mag landen,
die ziet waar schaduw sluimert,
maar gelooft in licht boven schande.
Als er een kritische stem in jou fluistert, zo stil maar zo scherp,
dat jij meer moet doen, hoger moet streven,
sta stil, haal adem, en weet, juist in rust en liefde
kan een jong leven lichter leven.
Het is niet de verwachting van buiten of binnen die heelt of redt,
maar de zachtheid waarmee je alles kunt accepteren.
Je bent hier ook niet om alles alleen te dragen,
maar om te ontdekken met wie je samen kunt leren.
Met het licht dat jij laat zien, en je leven vol ervaringen,
schep je ruimte waarin kinderen hun kracht ontdekken.
Niet gevangen in wat “normaal” is of wat zou moeten,
maar samen op weg, om verbinding op te wekken.
Durf te rusten in wie jij bent,
met fouten, met vragen, je kracht en kwetsbaar hart.
In jouw echtheid vinden zij een spiegel,
waar licht in plaats van duisternis start.
Jouw liefde geeft hen kracht, hoop en ruimte,
zoals zij zijn, zoals jij bent—echt en vol.
Sta in dat licht, wees zacht voor jezelf,
zo schenk je hen het mooiste van jouw rol.
Je maakt verschil, gewoon door te zijn.
