Als iemand me vraagt wat een gezinshuis is, merk ik dat het lastig uit te leggen is. Daarom wil ik in deze blog mijn persoonlijke verhalen delen en een inkijkje geven in wat een gezinshuis voor mij betekent. Onlangs plaatste ik een oproep op LinkedIn om meer verhalen te verzamelen van verschillende gezinshuizen, zodat ik de anonimiteit van de jongeren en hun verhalen kan bewaren. Mijn focus ligt op de positieve verhalen, op dat wat goed werkt. Dit is belangrijk voor mij, omdat ik geloof in het versterken en uitbreiden van wat goed gaat. Op die manier kan ik me ontwikkelen als gezinshuisouder, een rol waarvoor geen opleiding bestaat.
Positieve verhalen verzamelen
Na enige tijd te hebben nagedacht over mijn wens om gezinshuisverhalen te delen, realiseerde ik me dat er genoeg verhalen zijn over de uitdagingen die kinderen en jongeren in gezinshuizen kunnen hebben – trauma’s, gedragsproblemen en dergelijke. Vaak is het heel ingewikkeld om met deze uitdagingen om te gaan en is invloed beperkt. Toch geloof ik dat we, als professionals, deskundigen om ons heen verzamelen om samen ons werk, onze ontwikkeling en onze manier van zorg te bespreken. Het voelde niet goed om de uitdagingen en gedragingen van de jongeren te belichten vanuit mijn eigen perspectief en hierover te delen. Dat is immers mijn waarheid, en dé waarheid bestaat niet als het gaat over de jongeren die we in ons gezin opnemen. Natuurlijk observeer ik vanuit mijn kennis en ervaring, maar uiteindelijk gaat het om wat de jongere zelf ervaart en wil.
Mijn persoonlijke ervaringen
Daarom voelt het voor mij alleen oké om verhalen te delen die vooral over mij als gezinshuisouder gaan. Ik schrijf over mijn ervaringen, mijn reacties en hoe ik hiermee omga of zou willen omgaan. Net zoals een advocaat of accountant niet direct over hun klanten praat, wil ik mijn focus leggen op mijn eigen rol en ontwikkeling. Wanneer een jongere zelf iets deelt en ik toestemming heb om dit te delen, zal ik dat zeker doen. Maar voor nu gaat het vooral over mijn eigen groei.
Observeren
Ik heb de laatste maanden in de opstart al een flinke ontwikkeling doorgemaakt en er is een deur open gezet. Daar zal ik later nog meer over delen. Als ik terugkijk op situaties, merk ik dat ik vaak de neiging heb om de schuld bij een ander te leggen als iets ongemakkelijk aanvoelt. De laatste maanden heb ik echter een andere kijk ontwikkeld. Het lukt zeker nog niet altijd, maar steeds meer besef ik dat het niet de ander is die me triggert of boos maakt, maar dat het iets in mezelf is. Daar zit dan wel mijn invloed op goede zorg en traumasensitief begeleiden van jongeren. Dit inzicht kan misschien saai klinken, maar daar heb jij dan ook weer invloed op door te reageren hoe jij het ziet of omgaat met situaties. Zo komen we als gezinshuizen ook van onze ‘eilanden’ af en creëren we onze eigen leerweg/opleiding :-).
Uitnodiging om te reageren
Met de verhalen die ik verzamel, hoop ik een eerlijk beeld te schetsen van wie ik ben als gezinshuisouder bij Route56 en als Sarina. Het gaat niet alleen om de zorgen en uitdagingen, maar vooral om de groei, de kleine overwinningen en de positieve ontwikkelingen. Reageer gerust als je iets herkent of juist niet, daar leer ik weer van en ik ben ervan overtuigd dat ik er een betere gezinshuisouder van word. Ik hoop dat het jou ook helpt, en ik ga daarover graag met je in gesprek.
Bedankt voor het lezen, en ik kijk uit naar jouw reacties!
Met warme groet,
Sarina
